ΒΙΒΛΊΑ
(πατήστε το εξώφυλλο για ελεύθερη πρόσβαση στο κείμενο)
Παράλογος Λόγος [2014]
Φεγγαρόφωτο [2013]
Β΄Έκδοση [2018]
Άλλων γνώμη
ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ
Η γραφή του συγγραφέα πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας...
“
“
ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ
Το «Φεγγαρόφωτο» μια πραγματική σταγόνα τέχνης, μια ανάσα δροσιάς γεμάτη με μουσικούς ήχους που στάζουν από τις λέξεις. Μια ιστορία απόδρασης στον πλανήτη του φεγγαριού και της αρμονίας, από έναν εξαιρετικό συγγραφέα.
LAMBROS MITROPOULOS, RADIO ART
“
ΔΙΠΛΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΚΕΤΟΣ
Ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να εγκλωβίζει τον περιβάλλοντα χώρο μιας σκηνής και να την παρουσιάζει σχεδόν με οπτικό τρόπο στον αναγνώστη. Διεισδύει στην ψυχή των ηρώων του και, ανοίγοντας μεγάλες παρενθέσεις, αναδεικνύει τον εσωτερικό τους κόσμο. Έτσι, μέσα από αυτές τις ενδόμυχες σκέψεις, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με τα πραγματικά αίτια μια κρίσης. Από τι οδηγείται το ένστικτο; Από τι η τάση διαφυγής; Από τι η αναζήτηση του εγώ; Άνθρωποι καθημερινοί, μα τόσο διαφορετικοί. Άνθρωποι που ο έρωτας τους δίνει φτερά ή που τους στερεί τον προσωπικό τους χώρο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΚΡΙΤΙΔΗΣ, ΑΠΟΣΤΑΚΤΗΡΙΟ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΚΡΙΤΙΔΗΣ, ΑΠΟΣΤΑΚΤΗΡΙΟ
“
ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΦΩΣ
Γνωρίζοντας όλα τα προηγούμενα έργα του Νίκου Σακκά, θεωρώ πως η γραφή του χρόνο με το χρόνο ωριμάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Είναι προφανές πως δεν επιδιώκει να προσδώσει μια ιδιαίτερη λογοτεχνική χροιά στον γραπτό του λόγο, γιατί πλέον αυτό γίνεται αυτόματα και υποσυνείδητα. Η γραφή του δηλαδή δεν επιχειρεί να γίνει σκόπιμα επιτηδευμένη ή κάτι ξένο προς τον ίδιο, όπως συχνά παρατηρούμε σε λογοτεχνικά έργα, καθώς έχει πια αποκτήσει συγκεκριμένη μορφή και ταυτότητα. Ρέει σαν γάργαρο νερό και στολίζεται σαν γυναίκα που ξέρει να φροντίζει τον εαυτό της με ποιότητα και όχι με υπερβολή. Η ιστορία της Ileana και των κατατρεγμένων συγγενών της, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανάγνωση ανεπηρέαστο, με όλα τα αρνητικά και θετικά της. Η Ileana είναι η αδερφή μας, η γειτόνισσά μας, η κρυφή ερωμένη μας. Μα πάνω απ’ όλα είναι το σύμβολο της αγωνίστριας και ασυμβίβαστης γυναίκας.